Ruthie Foster’s vorige cd - the Phenomenal Ruthie Foster - was voor mij een plaat om domweg te genieten, die plaat klopte aan alle kanten. Het zal haar zelfvertrouwen ongetwijfeld een enorme positieve duw in de rug hebben gegeven. De muziek van Ruthie Foster heeft ondanks, of wellicht juist vanwege de melancholie en de aanwezige diepere emotie altijd een helende werking op mijn gemoedstoestand. Muziek die me vrolijk maakt ongeacht de situatie waarin ik mij verkeer. Heerlijk gewoon.

Al vanaf haar eerste plaat vond ik haar werk bezielend en authentiek, en uiteraard die fantastische stem. Tot dusverre had zij met iedere nieuwe titel de lat voor zichzelf hoger weten te leggen, niet alleen commercieel, maar zeker ook artistiek. The Phenomenal R.F. was het voorlopige hoogtepunt, en wat kun je daarna nog doen? Ze staat nu ongetwijfeld aan de vooravond om een wereldster te worden a la Tracy Chapman of een Melissa Etheridge, en het is haar van harte gegund. Ook Truth is wederom doorspekt met veelzijdig authentiek materiaal waarbij diverse muziekstijlen ongecompliceerd de revue passeren. Je treft invloeden aan uit de blues, gospel, soul en folk, maar ook een knipoog richting reggae. Ook op Truth zijn alle zeilen bijgezet, en is er veel energie gestopt om van deze plaat een topalbum te maken. De songs zijn wederom uitermate genietbaar, bij de titelsong kun je simpelweg niet stil blijven zitten, een pracht nummer geschreven door Ruthie Foster zelf. Tears of Pain is overigens mijn persoonlijke favoriet, Ruthie’s stem ligt weelderig gebaad in een relaxte retro sound.

Ook de covers, en de speciaal voor haar geschreven songs maken een uitstekende indruk op me, zoals het Love in the Middle van Eric Bibb. (Hoog Curtis Mayfield gehalte!) schitterend! Ook ten aanzien van de band is niets aan het toeval overgelaten, en diverse grootheden zijn aangetrokken, zoals Robben Ford, Charles Hodges, Larry Fulcher, Rock Deadrick & Jim Dickinson. Buitendien kan ik me voorstellen dat tijdens het inspelen van de tracks een prima sfeer gehangen moet hebben, want ik hoor allerminst plichtmatigheden, uitsluitend plezier en enthousiasme. Bedenk daarnaast dat bovengenoemde heren tevens betrokken zijn geweest bij historische platen van Bob Dylan, Joni Mitchell, Aretha Franklin, Tracy Chapman, Al Green, Ann Peebles, Ben Harper, Taj Mahal en vele anderen. Stel je daarna een samensmelting aan invloeden voor van bovengenoemde klassiekers, en voeg daar het fenomenale stemgeluid bij van deze van zelfvertrouwende blakende jonge vrouw, en je kunt je bijna blind voorstellen wat het effect is. Aan deze muziek hoef je geen hyperbolen toe te voegen, die spreekt voor zichzelf.  SMP